سلام كردن
عادت مردم فهيم و ساده روستا اين است كه هر فرد كوچك تر بايد بر فردي كه از لحاظ سن و سال از او بزرگ تر است، سلام كند، مگر در مورد افراد روحاني معمم كه در اين مورد وقتي شخصي روحاني باشد بهتر آن مي دانند كه ديگران بر او سلام كنند. هر چند كه از حيث سن و سال از وي بزرگ تر باشند، اگر آن ها همديگر را نشناسند عادت و رسم آن ها اين است كه بر روحاني و معمم بايد سلام كرد. به خاطر علم، سواد، آگاهي و دانش و لباس مقدسي كه پوشيده است.
مي گويند زنان، هر چند هم كه مسن باشند بر مردي كه نوجواني را پشت سر گذاشته بايد سلام كنند مگر در مورد كودكان و نوجوانان كم سن و سال كه آنان بر زنان پير بايد سلام كنند. ديگر اين كه مردم روستا هنوز هم عادت دارند به محض اين كه از در وارد شدند بر حاضران سلام كنند و اين سنت از لحاظ تربيتي و خانوادگي رواج كامل دارد تا جايي كه ممكن است اگر ميهماني يا بزرگ تري چند بار به داخل حياط رفت و برگشت، هر بار بر او سلام مي كنند هر چند فاصله زماني اندك باشد.
دست بوسي
اگر فردي از راه دوري آمده و مدتي است طرفين همديگر را نديده اند مانند اين كه شخصي از زيارت آمده يا در جاي ديگري زندگي مي كند وقتي يكديگر را ملاقات كردند، اگر آن شخص پدربزرگ، مادربزرگ، پدر، مادر، عمو يا عمه يا دايي يا اين كه برادر بزرگ باشد دست او را مي بوسند و آن شخص هم متقابلا صورت و پيشاني طرف را مي بوسد.
همچنين در آداب معاشرت روستاييان است كه وقتي كسي به طور رسمي از نقطه اي به نقطه ديگري براي ملاقات و ديدار مي رود، نبايد دست خالي باشد در صورت امكان بايد چيز مناسبي با خود به عنوان هديه و تحفه ببرد كه معمولا خوراكي مي باشد مانند: ميوه، كله قند و... كه آن را در سفره يا بقچه اي گذاشته براي ميزبان مي برد و آن را سوغاتي گويند.
در هنگام بازگشت، ميزبان نيز جواب مي گويد و همان ظروف را كه خالي كرده از اشياي ديگري كه از لحاظ ارزش در همان حدود باشد، پر كرده جلوي ميهمان مي گذارد.
- یکشنبه ۲۴ اسفند ۹۹ ۰۹:۱۷
- ۲۳ بازديد
- ۰ نظر