زنان عشاير كه در گويش ايلياتي، " زينه " خوانده مي شوند، نقش بسيار مهم و برجسته اي در صحنه زندگي ايفا مي كنند. به گونه اي كه به جرات مي توان گفت، ستون مهم زندگي سخت و دشوار عشاير كوچ رو، زنان هستند.
با توجه به فرهنگ زندگي عشايري كه چنين نقشي را از ديرباز براي زنان تعريف كرده، كار زنان عشايري به شيوه هاي مختلف در خدمت رشد و توسعه اقتصاد خانواده قرار مي گيرد. نقش پاياپاي زنان در پرورش و نگهداري گوسفندان، تهيه و توليد محصولات متنوع دامي، مشاركت فعال در كشاورزي، بافتن قاليچه و گليم و جاجيم وگبه و ساخت صنايع دستي زيبا، در كنار ايفاي نقش همسري و مادري، آنان را به تكيه گاه محكم و استواري براي خانواده تبديل كرده است. با اين حال اغلب زنان عشايري از كمبودها و نارسايي هاي بسياري رنج مي برند؛ نارسايي هايي كه به مانع بزرگي در راه رشد و شكوفايي استعدادهاي آنان بدل شده است. زندگي در كوچ و عدم سكون در نقطه اي خاص و همچنين، رفت و آمد ساليانه ميان ييلاق و قشلاق در مسيرهاي طولاني و چندصد كيلومتري در حاشيه راه هاي مواصلاتي شهري و استاني، خود به خود خانواده هاي عشاير را دور از فضاي شهر و روستا و امكانات گريزناپذير شهرنشيني و توسعه نگاه مي دارد و بنابراين، ميزان دسترسي به امكانات آموزشي و بهداشتي را تا حداقل، تقليل مي دهد. دوري از امكانات رفاهي به دليل زندگي در دل طبيعت و انس گرفتن با چارچوب هاي زندگي عشايري، زنان عشاير را زودتر پير و شكسته مي كند و ديري نمي پايد كه رنگ جواني از رخسار دختران كم سن و سال و حتي زنان جوان محو مي شود. دختران عشاير به دليل كمبود شديد دسترسي به مدارس شبانه روزي يا مقاطع تحصيلي ششم و هفتم متوسطه سيار، پس از گذراندن آموزش عمومي عطاي تحصيل در مقاطع بالاتر را به لقايش مي بخشند و استعدادهاي سرشار آنان زير دست مادرانشان صرف يادگيري اصول زندگي عشايري مي شود.
عدم دسترسي به بهداشت به ويژه آموزش هاي مربوط به كنترل جمعيت و تنظيم خانواده، سهل انگاري مراجعات دهگردي پزشكان و بهورزان روستاهاي پيرامون و اهمال زنان عشاير در پيگيري بهداشت و سلامت شخصي نيز، باعث شده تا زنان گاهي تا ۱۰ بار زايمان كنند و نسل اندر نسل، آموخته اند كه در اين دشوارترين لحظه زندگي هم مستقل و متكي به خود باشند كه اين اتفاق هم با توجه به شيوه زندگي برگرفته از فرهنگ عشايري و سختي هاي آن، توان بسياري را از آنان به تحليل مي برد.
با وجود غلبه فرهنگ مردسالار در جامعه عشايري، اما مي توان تاييد كرد كه زنان عشاير، علاوه بر آنكه توليدكننده بيش از ۹۰ درصد اقلام زندگي اعم از خوراك و پوشاك و ملزومات بيتوته و سكونت هستند والبته، نقش بسيار كمرنگي در تصميم گيري ها و تعيين كننده خط مشي زندگي دارند، اما جاي خالي آنان در لحظه لحظه زندگي اين اقليت طبيعت‌نشين به شدت محسوس و آشكار است.
- شنبه ۱۷ مهر ۰۰ ۱۵:۰۲
- ۳۶ بازديد
- ۰ نظر